Çocukluk belki biraz fazla olur ama gençlik yıllarım Barış Manço ile geçmiştir. Onun şarkılarını dinlemekle geçerdi çoğu zamanım. Gülpembe, Alla Beni Pulla Beni ve Anlıyorsun değil mi? özellikle bu şarkıların yeri bir başkadır bende. Şimdi onun bütün şarkılarını dinlediğimde günümüzdeki "garip" müzik anlayışından sonra daha da anlamlı geliyor. Ölüm haberini üniversiteydeken McDonalds'ta yemek yerken almıştım. (Zaten o zamandan beri de oraya pek takılmıyorum) Dün gibi aklımda. Ertesi sabah Moda'daki evine gitmiştim, hava soğuktu ama o sokak o kadar kalabalıktı ki..Sonra Leventteki cami...Orada cenazesini bile görmemiştim kalabalıktan. Mezarlığa da gitmek istiyordum ancak aracımız yoktu, mezarlık da öyle ters bir yerdeydi ki..Maalesef oraya kadar eşlik edemedim kendisine, sanki onu yarı yolda bırakmış gibi hissetmiştim...Büyük bir kayıptı, günümüzde pek rastlayamayacağımız cinsten renkli bir kişiliği vardı. Şimdi onu, ölümünün 13. yılında şarkılarını dinleyerek anıyorum. Ve ne mutlu bana ki çocuklarım da onun şarkılarıyla büyüyor.
2 yorum:
su an hayatta olmasını arzu ettiğim ender bir sanatçı birde kemal sunal var..
Zaman ne çabuk geçiyor,daha dün gibi.Üzücü bir kayıptı gerçekten.
Yorum Gönder