Gelelim Emre'ye. Bu yazımı hastaneden yazıyorum. Bugün 4. günümüz. Emre'nin öksürüğü kesilmeyince ve emmeyi bırakınca pazartesi sabaha karşı Memorial Ataşehir acile getirdik. Bronşiolit teşhisi kondu. Oksijen seviyesi oldukça düşüktü. İlk gün sürekli oksijen verildi. İlaçlarla da akciğerlerini açtılar. Akşama doğru biraz daha kendine geldi. Doktorumuz Murat Bey ve hemşireler gerçekten çok ilgili. Ve doktorumuz bugün müjdeli haberi verdi. İnşallah yarın çıkacağız. Hastane gerçekten çok konforlu ama günler bir odada gerçekten çok sıkıcı geçiyor. Sıkıntıdan kendimi yemeye verdim. Ciddi ciddi kilo aldım herhalde.
Sonuçta Emrecik bizi gerçekten üzdü. Küçük olması dezavantajdı. Hastalık hızlı bir şekilde ilerledi. Solunum sorunu çektiği için uzun bir süre emmek de istemedi. Onu ağzında oksijen maskesi ve elinde serumla uyurken gördükçe içim parçalanıyordu. O kadar küçük ki ve o kadar yorulmuştu ki, yapılan müahelelere gıkı çıkmıyordu. İyileştiği sesinin çıkmasından da anlaşılıyor zaten. Emmesi de esk haline döndü. İnşallah kaybettiği kiloları da alacak oğluşum.
Sonuçta Emrecik bizi gerçekten üzdü. Küçük olması dezavantajdı. Hastalık hızlı bir şekilde ilerledi. Solunum sorunu çektiği için uzun bir süre emmek de istemedi. Onu ağzında oksijen maskesi ve elinde serumla uyurken gördükçe içim parçalanıyordu. O kadar küçük ki ve o kadar yorulmuştu ki, yapılan müahelelere gıkı çıkmıyordu. İyileştiği sesinin çıkmasından da anlaşılıyor zaten. Emmesi de esk haline döndü. İnşallah kaybettiği kiloları da alacak oğluşum.
4 yorum:
Acil şifalar dilerim, meleklerimi Emre'ye gönderiyorum ki hem ona hem size destek olsunlar
minik emreceğe acil şifalar merak etmeyin eskisinden daha iyi olacaktır
serumlar onu besler....
çok çok geçmiş olsun. yeni tanıştım blogunuzla. emreyi güzel günlerde büyütün..
Merhaba,
Benim kızım da 50 günlükken bronşiolit geçirmişti. Mikrobu da bebek mevlüdü için evimize gelen misafirlerin birinden kapmıştı. Yarım saat durmadan emen bebek 5 dakika zor emip emmeyi bırakıyordu. Göğsünden hırıltılar geliyordu.
Allah'a çok şükür kanındaki oksijen seviyesi çok düşmediği için kızımın hastanede kalmasına gerek kalmamıştı. Ama hergün kendi doktoruna kontrole götürüyorduk. Geceleri de rahat edemeyip acil servise gidiyor orada sabahlıyorduk. O zamanlardaki kadar ağladığımı ve üzüldüğümü hatırlamıyorum. Bu yüzden duygularınızı ben şimdi çok iyi anlayabiliyorum. Ama bu hastalıklar da atlatılıyor ve insanın yaşantısı eski halie dönüyor, merak etmeyin. İnşallah siz de çabucak atlatırsınız ve oğlunuz eski sağlığına kavuşur.
Sağlıklı günler dileğiyle.
Yorum Gönder