Domuz Gribi Aşısı ???

Olmayacağım, olmayacağım diye direndim bugüne kadar. Ama doktorumun konuşması beni çok etkiledi. Şubat ve mart ayında tahmin edilen rakamlar gerçekten gözümü korkuttu. Televizyon çok izlemesem de ne zaman açsam domuz gribi vakaları. Bir de yakınlarımın bitmek bilmeyen ısrarları. Onlarla her konuşmamda iyice geriliyordum. Valla domuz gribinden değil, strese bağlı kalpten gidecektim yakında. Akşam yatıyorum sürekli kafamda. Kabus gibi bir süreçti son bir ay. En sonunda önümüzdeki 3 ayın böyle stresle geçemeyeceğine karar verdim ve bugün aşımı oldum. İçim rahat mı derseniz hayır değil. Ana Çocuk sağlığındaki aşıyı yapan bayan hamileler için olanda da az miktarda adjuvan var demeseydi belki daha rahat olabilirdim. Hani adjuvansızdı bu aşılar !!! Gerçi okuduğum kadarıyla zaten her aşıda adjuvan olurmuş, sadece domuz gribi aşısında daha fazla miktarda bulunuyormuş. O zaman diyorum kendi kendime hamileler için olanda da normal miktarda olduğu kadar vardır belki diye kendimi avutuyorum işte. Ne bileyim. Allaha emanet ettim kendimi...
Hamileliğimin 28. haftası cuma günü bitecek ve ben İstanbul'da başlayan diyet serüvenime oldukça sıkı bir şekilde devam ediyorum. Tabii evde olduğum zamanlar. Ama zaten hava soğuk ve dışarı fazla çıkmıyorum. Öyle komşuculuk olaylarımız da çok yoğun değil neyse ki...
Artık karnım beni birçok şeyde zorlamaya başladı. Özellikle de ev işleri meselesinde. Tabii burda da en büyük etken Elif'in dağınıklıkları. Onları toplamak benim için gerçekten eziyet olmaya başladı. Herşeyi de kendisine toplatamıyorum. Öyle dağınık durmasına da dayanamıyorum. Zaten Elif de şu son günlerde yine bir süreçten geçiyor. En sıkıntı duyduğumuz konu gece uykuları. Gündüzleri eskisi gibi çok uyumamasına karşın akşamları 11 oluyor hala koşturup duruyor. İşin kötü yanı önceden ben yanına yatınca yatardı, uyurdu, şimdi direniyor, uykum yok benim diye diri cadı gibi gezinip duruyor. Ceza da işe yaramadı. Bir akşam o ortalıkta gezinirken yine babası kızdı ve odasının kapısını kilitledi. "artık odana giremeyeceksin" dedik. Sonra da biz yatağımıza yattık. "sen bizi üzdüğün için yanımızda da yatmayacaksın" dedik. Hiç umurunda bile olmadı. "ben de o zaman küçük odadaki koltukta yatar uyurum" demez mi!!!
Biraz önce yemek konusunda yine beni deli etti. Yemiyeceğim diye tutturmasının yanı sıra huysuz davranışlarda da bulununca ben de tabağını kaldırdım. Ağladı, bağırdı geri vermedim. Bir ara bi yokladım istiyor mu acaba diye ama hala oturmayacağım diye diretince ben de onu kendi haline bıraktım. Şimdi mışıl mışıl uyuyor. Ama ana yüreği işte, nasıl da aç karnına yattı uyudu diye içim içimi kemiriyor.
Domuz gribi aşısının gerginliği, ağırlaşmam sebebiyle günlük yaşantımdaki bazı zorlukların ve muhtemelen de yaptığım diyet nedeniyle canımın istediği birçok şeyi yiyememenin getirdiği sıkıntılar sonucu artık Elif'in huysuzluklarına dayanacak sabrımın kalmadığını hissediyorum. Bazen herkesi bırakıp kaçmak, birkaç gün boyunca sadece kendimle başbaşa kalmak istiyorum. Bu duygu son günlerde öyle arttı ki birgün "bu yazıyı otel odasından yazıyorum" diye bir yazı ile karşılaşırsanız hiç şaşırmayın :))))